Waar is het
plezier in mijn leven gebleven? Of blijft het uit?
Ik geniet van
momenten maar modern leven in het nu maakt dat ze dan ook weer weg zijn. Waarom
blijven die geweldige momenten niet in mij hangen?
Ik mag niet
achterom kijken. Behaalde resultaten in het verleden bieden geen garantie voor
de toekomst. Loslaten. Iets als goed bestempelen creëert het slechte. Niet
oordelen. Alles komt en gaat. We zijn niets, en vergaan tot niets. Ashes to
ashes, dust to dust.
Dit heb ik
mijzelf allemaal aangeleerd. Deels om om te gaan met de gigantische
slingeringen in mijn leven vanwege een ‘bipolaire stoornis’ wat dat ook moge
zijn. Maar als ik eerlijk ben, is het een mooie nieuwe manier om geen
negativiteit te hoeven dragen. Niet mijn pijn te zien of te laten zien.
Mijn pijn, wat is
mijn pijn? Ik dacht het geluk gevonden te hebben. Een ontzettend spannende passievolle
vrouw, wat scherpe randjes, wat lastige achtergrond maar met wat geduld, liefde
en aandacht….Een kind, een redelijk leuke baan, een huisje, een hart vol
idealen en een wereld aan vrijheid.
Dit explodeerde,
de vrouw postnataal depressief, ik daarna vol manisch psychotisch het huis
moest een nieuwe fundering en dan scheiden. De droom voorbij. Ach, je gaat
verder. Nieuwe lieve vriendin, nog leukere baan, beter geformuleerde idealen,
een wereld vol mogelijkheden. Liefde voor de kleine, waardering. Wat gedoe met
de ex, maar ach, die spoorde toch niet, wel moeilijk om je kind daar te laten
zijn. Tsja, al die pillen, drank en weed, het is ontspannen en ik kan genieten.
Baan kwijt.
Onzeker, waar sta ik, ben ik nog wat als man, vriendin niet durven houden, wat
heb ik te bieden? Het roer om, voor mezelf. Idealen borgen en vastleggen. Stoppen
met Lithium, stoppen met blowen. Eigen zaak opbouwen. Hard werken, doorgaan,
steeds efficiënter, draagkracht, vooral ook dragen. Doorzetten, tegenslag
loslaten, mogelijkheden pakken en maar doorgaan en maar doorgaan.
Vader overlijdt,
een nieuw perspectief van zijn, verbondenheid krijgt een nieuwe betekenis, rust
ontstaat door afscheid te nemen van
conflict en de plicht die op te lossen.
Ondertussen een
ex die de oude shit weer helemaal boven wil halen en zich helen, of dreigt met
zelfmoord nadat ik een keer duidelijk geïrriteerd reageer op het niet nakomen van afspraken. Hoe
onveilig kan je zijn? Vooral als je dat van je 10-jarige zoon moet horen. Hoe
veilig is hij? Ik kan hem niet meer beschermen door haar te steunen, wanhoop. De hele zorg op mij nemen, ruimte creeren. Ik ga kapot.
Burnout. Alle dokters
zeggen weer wat anders. Zo hard mogelijk aan herstel werken. Gemeenschap om mij
heen creeren, zegeningen tellen, mindfullness creeren. En steeds weer pijn.
Verdriet en blijheid vloeit bij me weg.
Waarom zo’n
drive, waarom zo doen? Voorwaardelijk geluk is ons met de paplepel ingegoten.
Eet je bord leeg dan krijg je een toetje (en dat is dan nog positief). Er wordt
continu een worst voor gehouden. Als we maar verlangen dan zijn we stuurbaar. Vooral
geen voldoening, er is altijd meer nodig. Anders worden we onhandelbaar.
Die momenten dat
ik het geluk wat mij beloofd was in mijn jeugd wist te raken vervulde mij dit
met zo veel levensenergie. Het elixer was tastbaar, ik kan het delen, ik stroom
over. Manisch tot in de isoleer.
Geluk is gevangen
worden. Vanuit mijzelf delen is veroordeeld worden. Echt zijn is te veel voor
mijn omgeving. Voor mijzelf opkomen is uitgekotst worden. Elke stap die ik zet
is een last voor een ander. Altijd een opmerking, nooit is het goed. Zo was het
altijd. Thuis is waar je kritiek krijgt, waar je nooit op je gemak voelt. Waar
je niet ontspannen kunt.
Om erkenning te
krijgen moet je gewond op de grond. Ontspanning is niet waar je thuis bent, is
waar je op bezoek bent. Om plezier te beleven moet je het huis uit, liegen wat
je doet.
Veiligheid is
alleen in de zegeviering van de rede. Het gelijk, maar dat kun je niet voelen,
alleen hebben. Veiligheid van zijn is uitsluitend in de woordeloze aanraking.
Ik had me hier al
zo vaak van losgemaakt maar toch probeer ik elke keer weer mijn wortel
levensvatbaar te krijgen. Helen noemen we dat. De laatste keer nadat mijn vader
is overleden en de grenzen van mijn zijn openscheuren om hem uit te laten. In
die opening haakt mijn moeder in, haakt mijn ex in. Iedereen dringt in, om mij ‘te
helen’ of om eigen pijn te lozen.
Ik nog denken dat ik met voldoende bewustzijn
en mijzelf helen ik iets goeds beteken voor mijn omgeving, mijn kind, de
wereld. Helen, alles moet geheeld worden. Ik ga er aan kapot.
Nee, ik mag
mijzelf in bescherming nemen ik mag mijn zoon lief hebben en meer is er niet.
Laat het helen maar aan anderen……
Ik verlang thuis
te zijn, ontspannen te kunnen zonder pijn. Mijn levensenergie laten stromen
zonder het risico opgesloten te worden. Vrede te ervaren in verbinding. Lief te
hebben zonder straf.
Ik ga geen weg, ik volg geen pad. Ik ben niet iets en dat is niet niets. Ik doe niets en ik kom nergens. Ik heb geen idee over hoe of waarom, ik probeer niet eens.
Ik kies mijn heelheid zonder wortel. Ik kies mijn anker in mijn eigen zijn. Ik kies mijn rust in mijn eigen-wijsheid. Ik zie mijn licht met mijn ogen. Wat ik beteken voor een ander, is aan die ander om te bepalen. Wat die ander voor mij betekent komt vanzelf in mij op.
Ik verlang thuis te zijn. Ontspannen te kunnen. Mijn levensenergie te laten stromen. Te ervaren in verbinding. Lief te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten