Angst & hoop of verlangen & vertrouwen

Angst is illusie als ik in het nu ben. Ten alle tijde is mijn angst niet meer dan een onaangename anticipatie van een projectie op de toekomst. Als ik mijn anticiperen, projectie op de toekomst achterwege laat kan dit mij helpen angst uit de weg te gaan. Helaas gaat dit ook ten koste van mijn motivatie ik haal uit mijn verlangen en mijn mogelijkheid tot visualiseren van mogelijkheden: de focus van creatie.

Angst over de toekomst is een illusie. Uiteindelijk is het mijn oordeel over wat kan gebeuren. Als ik verwacht dat er iets ‘slechts’ gebeurt genereert dit oordeel angst. Het niet laten gebeuren van het ‘slechte’ genereert opluchting en bevestigt de angst en zelfs het slecht-zijn.  Het is niet-kiezen voor wat ik niet wil en houdt zichzelf in stand.

Mijn hoop op het goede is net zo een oordeel. Als ik iets verwacht wat ik ‘goed’ oordeel genereert dit hoop. Het streven daarnaar (en het geloof in mijn verantwoordelijkheid over het 'goede') maakt mij gehecht en krampachtig. Een eventueel uitblijven ervan geeft mij teleurstelling (weer een oordeel).

Ik heb dit spel vaak genoeg gespeeld dat elke verwachting de potentie van teleurstelling kent, dus angst. Zelfs verwachtingsvrije hoop vol vertrouwen wordt misplaatst geduld. Angst en hoop zijn illusies.

"Verlangen en vertrouwen zijn. 'Ik verlang' is vrij van oordeel. Visualiseer je verlangen, voel je diepste wens en gebruik schranderheid in de realisatie.  Vertrouw in je zijn, je vermogen te zijn, je mogen zijn. Je bent hier met alle mogelijkheden van je zijn." vertel ik mijzelf.

Hoe ik mij ook wend of keer, ik ben en creëer omstandigheden. Ik kan niet anders dan mogelijkheden realiseren, waarom dan niet de mogelijkheid zijn mijn verlangen te realiseren?

Mijn diepste verlangen overstijgt mijn weten, geweten en wetten: mijn potentiaal leven. Dit wekt mijn grootste angst op, niet voor het teleurstellende, niet voor het oordeel maar de ongrijpbaarheid van echt zijn.

Deze angst lost op in het vertrouwen dat rust in het loslaten van het oordeel over verlangen. Hoop is niet nodig om te verlangen. Hoop is niet nodig om te vertrouwen. Angst is er niet om hoop op te wekken of zelfs om vertrouwen te leren. Het is er om mijn eigen verlangen te ontdekken. En bij elke ontdekking groeit mijn vertrouwen in mijn verlangen.